Relacja reporter-bohater reportażu nie jest prosta. Bo jest bardzo bliska i intensywna. Bywa, że odkrywają przede mną najbardziej ukryte tajemnice duszy, swoje najstraszniejsze doświadczenia. Płaczą, czasami i ja z nimi. Obie strony wiedzą, że ta ciepła i prywatna rozmowa zostanie w końcu upubliczniona. Obie strony się na to zgodziły. Czy autor ma pisać o wszystkim, co usłyszał? Czy powinien chronić rozmĂłwcę? Bohater wie od samego początku, że nasza znajomość nie potrwa długo. Kilka dni, tygodni, może miesięcy. NiektĂłrzy rozstanie z reporterem przeżywają jak stratę. Tak jak lekarz nie może utrzymywać kontaktĂłw z wszystkimi swoimi byłymi pacjentami, tak nie mogę tego robić i ja. Racja, praca reportera to spacer po kruchym lodzie.

Gdy nie nadejdzie jutro to reporterska opowieść o wspĂłłczesnych Indiach i Nepalu. Żadna pocztĂłwka z egzotycznej wyprawy czy kolorowy folder. Nie będzie cukierkowego Tadż Mahalu ani romantycznych zamkĂłw Radżastanu i monumentalnych HimalajĂłw. Autor zabierze was do bombajskich burdeli, slumsĂłw, na głęboką prowincję i w sam środek cichej wojny. Poznacie skromnych bohaterĂłw, ktĂłrzy mimo wielu przeszkĂłd uparcie walczą o lepszy świat wokĂłł siebie.

Georgialiki. Książka pakosińsko-gruzińska - opowieść bardzo kulturalna z satyrycznym zacięciem - wzięła się z miłości Autorki do jednego z najpiękniejszych zakątkĂłw na świecie - Gruzji. Decyzja o jej napisaniu zapadła rĂłwno dwadzieścia pięć lat po tym, jak po raz pierwszy "tanecznie" tam zawitała.W pierwszej, bardzo osobistej części spoglądamy na Gruzję oczami zauroczonej nią Autorki. Znajdziemy tu wzruszającą historię jej pierwszej miłości, magię tańca kartuli i przygody związane z realizacją filmu Tańcząca z Gruzją.Część druga to wielka biesiada - supra, na ktĂłrą Kasia Pakosińska zaprosiła GruzinĂłw. Przy stole zastawionym gruzińskimi przysmakami toczą się rozmowy, przeplatane toastami, anegdotami i wspomnieniami.Napisana niepowtarzalnym językiem, wzruszająca, dowcipna, szczera i mądra - taka właśnie jest Książka pakosińsko-gruzińska.

Mariusz Szczygieł, reporter "Gazety Wyborczej", czechofil, autor dwĂłch bestsellerĂłw "Gottland" i "ZrĂłb sobie raj" zadebiutował jako felietonista. Przez 17 tygodni realizował projekt literacko-dziennikarski: do 17 książek z serii "Literatura czeska" i ich filmowych adaptacji, wydawanych przez Wydawnictwo Agora, tworzył felietony, inspirowane tymi dziełami. Jak sam stwierdza: "Z książek zapamiętuję tylko pojedyncze zdania i potem zaczynają one żyć w mojej głowie własnym życiem". Felietony te są więc tylko improwizacją na temat danej książki, swoistym jam session, gdzie pojawiają się czasem zupełnie nieoczekiwane motywy: niepochowane urny, walka męża Heleny Vondraczkovejo godność żony, kochanka prezydenta Havla, najsławniejsze czeskie napisy klozetowe, produkcja sztucznego Boga czy rola hemoroidĂłw w kulturze literackiej."LĂĄska nebeskĂĄ" zawiera nie tylko pełny zestaw felietonĂłw, ktĂłre czytelnicy sobotniego Magazynu Świątecznego "Gazety Wyborczej", gdzie się ukazywały, przyjęli z wielkim entuzjazmem, ale także materiały dodatkowe: szkice o wybitnych Czechach, takich jak sławny Świrus - Ivan Martin Jirous, legenda czeskiego undergroundu czy opowieść o Leonardzie Da Vinci znad Wełtawy - Jarze Cimrmanie. Autor przyznaje się wreszcie, dlaczego naprawdę nie zrobił wywiadu z siostrzenicą Franza Kafki. "LĂĄska nebeskĂĄ" - z czeskiego, w dosłownym tłumaczeniu znaczy "miłość niebiańska", ale ponieważ nie musi mieć nic wspĂłlnego z Bogiem, autor woli tłumaczenie "miłość nie z tej ziemi". Jest to związek dwĂłch słĂłw,ktĂłre dzięki swojemu brzmieniu i skojarzeniom mogą wprowadzić Polaka w dobry nastrĂłj, nawet gdy nie wie, że chodzi o miłość. "Zresztą mam czasem wrażenie - pisze Mariusz Szczygieł - że po to właśnie zostali wymyśleni Czesi. Żeby wprowadzać PolakĂłw w dobry nastrĂłj".Książkę ilustrują zdjęcia ulubionego czeskiego fotografa autora - Frantiszka Dostala. Jest to pierwsza polska publikacja tego artysty, zwanego fotografem absurdu.

"Portret Marleny Dietrich piĂłra Angeliki Kuźniak jest barwny, krwisty i pełen sprzeczności. Czyli prawdziwy." - Agata Tuszyńska. "Książka łączy dwie cechy pozornie sprzeczne - jest bezlitosna w tropieniu faktĂłw, a jednocześnie pełna zrozumienia dla bohaterki, ktĂłra jest człowiekiem z krwi i kości, chociaż kreuje się na nieskazitelne zjawisko w łabędzim puchu. A opisy rzeczywistości politycznej, społecznej i kulturalnej, mające wielką wartość poznawczą, godne świetnego reportera, łączą się z wątkami scenicznymi i prywatnymi w sposĂłb, ktĂłry z zwykle określamy słowami "to się czyta" - Małgorzata Szejnert.

Uganda. W środku w Gulu trwa zabawa. Kilku-, kilkunastoletnie dzieci biegają po placu z drewnianymi maczetami i karabinami: partyzanci napadają na wioskę, na ratunek przychodzą żołnierze. Zwyczajna dziecięca gra. Ale podopieczni ośrodka nie odgrywają scen z filmĂłw czy książek, lecz z własnego życia. Z rodzinnych wiosek porwała ich Boża Armia Oporu i przemieniła w zabĂłjcĂłw, dowĂłdcy kazali zabijać mieszkańcĂłw własnej wioski, nawet rodzicĂłw i rodzeństwo. Boża Armia to partyzantka pod przywĂłdztwem proroka Josepha Kony`ego, ktĂłry jak sam twierdzi, został opętany przez duchy. Ośrodek w Gulu pomaga wrĂłcić do normalnego świata, tym ktĂłrym udało się uciec.

Pełna pasji reporterska opowieść o początkach wielkiej przemiany w państwie: polityce, mediach, gospodarce, ale przede wszystkim w świadomości jego mieszkańcĂłw. Jak doszło do zwycięskiej i bezkrwawej rewolucji nad Dnieprem, kolejnej demokratycznej rewolucji w Europie środkowo-wschodniej, ktĂłra zmieniła układ sił w tym rejonie świata, dając jednocześnie początek nowoczesnemu społeczeństwu ukraińskiemu? Pomarańczowy majdan jest owocem wieloletnich reporterskich wyjazdĂłw na Ukrainę, dziesiątek spotkań z politykami obu stron barykady. To zbiĂłr portretĂłw postaci takich, jak dziennikarz Georgij Gongadze, ktĂłry za dążenie do prawdy musiał zapłacić życiem, major Mykoła Melnyczenko, sprawca kompromitacji Leonida Kuczmy czy Julia Tymoszenko. Książka opowiada także o zwykłych Ukraińcach, ktĂłrzy przełamali postradziecką apatię i obojętność na życie publiczne, nabrali odwagi, by walczyć w obronie demokracji. Autor opisuje zrĂłżnicowanie Ukrainy na wschĂłd i zachĂłd, prĂłbuje wyjaśnić, dlaczego część społeczeństwa poparła opozycję, gotowa nawet przelać krew za jej zwycięstwo, a część zdystansowała się od niej. Ukazuje rolę rodzących się niezależnych ukraińskich mediĂłw, walczących z cenzurą i ujawniających machinacje władzy. Książka doskonale oddaje gorącą atmosferę tamtych dni, przekonując, że przewrĂłt był nieunikniony, bo jak krzyczał tłum zgromadzony na kijowskim Majdanie: Z narodem nie wygracie!

Małgorzata Szejnert, autorka książki "Czarny ogrĂłd", zabiera nas tym razem w daleką podrĂłż na Ellis Island, małą wyspę u wybrzeży Nowego Jorku, ktĂłra przez lata była nazywana "bramą do Ameryki". Od końca XIX wieku do lat 50. wieku XX mieściło się na niej centrum przyjmowania imigrantĂłw przybywających do StanĂłw Zjednoczonych. W tym czasie przez wyspę przewinęło się blisko 12 milionĂłw osĂłb. Większość przebywała na niej zaledwie kilka godzin. Ci, ktĂłrzy mieli mniej szczęścia, spędzali tam nawet do kilkunastu miesięcy, przechodząc długotrwałą kwarantannę i najrĂłżniejsze badania. Inni zaś byli po prostu odsyłani z powrotem, ponieważ zgodnie z ustawami imigracyjnymi zakaz wstępu obejmował: "idiotĂłw, chorych umysłowo, nędzarzy, poligamistĂłw, osoby, ktĂłre mogą się stać ciężarem publicznym, cierpią na odrażające lub niebezpieczne choroby zakaźne, były skazane za zbrodnie lub inne haniebne przestępstwa, dopuściły się wykroczeń przeciw moralności" oraz tych, ktĂłrzy nie mieli pieniędzy na podrĂłż w głąb kraju. Autorka nie tylko śledzi dramatyczne losy emigrantĂłw polskich, żydowskich, niemieckich czy włoskich, ale dzięki ogromnej reporterskiej pasji i dociekliwości ożywia postaci pracownikĂłw stacji na Ellis Island - lekarzy, pielęgniarek, komisarzy, tłumaczy oraz opiekunek społecznych, a nawet przyzwoitek.To fascynujący reportaż, bogato ilustrowany unikatowymi zdjęciami archiwalnymi.